Interview Roos Robbesom

“Hardlopen vond ik nooit echt leuk. Ik dacht altijd: daar ga ik niet aan beginnen, krijg je steek in je zij van.” Het gesprek begint verrassend, voor iemand met een eigen Instagrampagina over onder meer hardlopen.

Maar haar vriend zei al een paar jaar dat ze het misschien toch eens moest proberen, nadat ze een goede tijd liep tijdens een sponsorloop. “Mijn familie kampt met een erfelijke ziekte, een gehoorstoornis. We doen elk jaar mee aan de Tilburg ten miles om er geld voor in te zamelen. Na de eerste sponsorloop had ik niet meer getraind en ik was het hardlopen ook gauw weer vergeten.”

Hardlopen dankzij corona

Robbesom was dus niet zo’n hardloper, maar toen kwam corona. De sportscholen gingen dicht en ze haalde haar beweging uit de groepslessen daar. “Mijn broer is toen gaan hardlopen. Hij vroeg of ik een keer meeging en daarna hielden we een soort challenge: elke ochtend om acht uur gingen we hardlopen om daarna te gaan werken. We hebben het drie dagen volgehouden, toen hadden we allebei zoiets van: zullen we een dag overslaan?”, vertelt ze met een lach. De volgende dag pakte ze het weer op en sindsdien loopt ze meerdere keren per week. “Ik merkte dat ik het best prettig vond om toch wat structuur in mijn dag te hebben, ook al viel alles een beetje weg,” vertelt ze. “Het gaf een drive om mijn wekker vroeg te zetten.”

Fanatiek als ze is ging ze hard van stapel. Misschien wel wat té hard. “Ik ging direct vijf keer per week. Ik had mezelf een doel gesteld om na 2 maanden de halve marathon te lopen. Dat was eigenlijk heel dom. Ik ging van helemaal niet lopen naar vijf keer per week en een halve marathon op de planning.” Ondanks dat het misschien niet slim was, liep ze alsnog die halve marathon, in Amersfoort, de plaats waar ze opgroeide en waar haar ouders wonen. Zelfs toen die werd afgelast. “Ik heb hem solo gerend. Ik heb de route opgezocht en ben gestart.”

Naast hardlopen is ze inmiddels ook fanatiek aan het zwemmen. Ook dat doet ze zo’n drie keer per week, waardoor ze nu zes keer per week sport. Door een hardloopblessure kwam ze in aanraking met zwemmen, want dat ging nog wel. En dat beviel eigenlijk ook wel. “Ik merkte dat zwemmen echt fijn was. Omdat je er niet snel blessures van krijgt. En ik kwam het boek Zwem tegen van Suzanne Brummel, voormalig Nederlands kampioen openwaterzwemmen. Daar stonden zoveel handige tips in, ook voor beginners. Nu vind ik zwemmen bijna leuker dan lopen.”

@runningroos

Nu combineert ze beide sporten en daar vertelt ze over op haar Instagrampagina @runningroos. Ook deelt ze recepten. “Het is een beetje van alles wat. Het begon met hardlopen, maar nu deel ik ook zwemverhalen en soms persoonlijke verhalen. Ik probeer met mijn Instagram mensen te motiveren. Een training gaat ook wel eens minder, dan zet ik dat er ook op. Zo probeer ik via het platform anderen te helpen om ook te gaan sporten.”

Even terug naar de erfelijke ziekte waar Robbesom het eerder over had: DFNA9. “Het is een gehoor- en evenwichtsstoornis. Mijn vader heeft het ook. Ik heb best een grote kans om het ook te ontwikkelen. Maar daar kom je pas rond je veertigste achter. Je evenwichts- en gehoororgaan kunnen langzaamaan volledig uitvallen.” Haar vader heeft er al flink last van, vertelt ze. “Hij heeft gehoorapparaten en is bijna volledig doof. En hij heeft ook geen evenwicht meer. Hij schaatste best wel fanatiek, maar daar moest hij mee stoppen. Hardlopen kan hij nog wel. Het enige wat hij met hardlopen heeft is dat de omgeving om hem heen draait. Hij moet echt op één punt focussen.”

Zelf is Robbesom er nog niet echt mee bezig. “Als het gebeurt kan ik er niks aan veranderen. Door middel van een DNA-test zou ik nu al kunnen zien of ik het heb. Maar ik weet nog niet of ik dat wil. Het is een beetje een ethische vraag. Ik denk dat ik somber zou worden als ik het nu al zou weten.” Wel realiseert ze zich soms dat ze dankbaarder mag zijn voor haar gezondheid nu. “Daar sta ik niet altijd bij stil. Het is heel normaal dat ik 2 kilometer kan zwemmen of 15 kilometer kan hardlopen. Terwijl dat natuurlijk niet voor iedereen zo normaal is.”

Preventief naar SMC

Via het hardlopen kwam ze bij SMC terecht. Want, zoals gezegd, Robbesom doet dingen niet half. Haar vader werd goed behandeld aan een blessure. Dus ging Robbesom ook maar even langs bij SMC. In eerste instantie uit preventief oogpunt. “Ik hoorde veel over loopblessures, dus dat wilde ik voor zijn. En mijn vader was zo enthousiast, dat ik dacht: het kan geen kwaad.” Later kreeg ze zelf te maken met een blessure. Ook daarvoor kon ze bij SMC terecht. Ze werd ietsjes afgeremd en ze ging wat meer krachttraining doen. “In het begin vond ik krachttraining helemaal niks. Maar Germen overtuigde me hoe belangrijk het is om de kans op blessures te verminderen. Ik heb veel tips meegenomen. Zo ben ik aan het begin te hard van stapel gegaan door heel vaak te gaan, terwijl ik daarvoor nooit rende.”

Nu is er nog een grote droom over: de marathon. Het liefst in haar woonplaats Rotterdam. “Maar ik denk dat ik dat niet te snel moet doen.” Een goed advies aan haarzelf. Nu nog kijken of ze zich eraan kan houden..

Heb je behoefte aan een advies om blessures te voorkomen of kamp je met een blessure? Neem contact op om een afspraak in te plannen en SMC staat klaar om je te helpen.